Avontuurlijke Verkenning in Kühtai

Vanuit het gezellige Axamer Lizum maakten we een rit van ongeveer een uur naar het schilderachtige skidorpje Kühtai, dat zich met een charme en een knipoog bij Silz verschuilt. Ondanks dat ik er niet in slaagde om in de lift naar de piste te stappen – omdat de kassa’s blijkbaar ook een dagje vrij hadden genomen – en de prijzen meer leken op die van een vijfsterrenrestaurant dan een skilift, had ik er alle vertrouwen in dat er genoeg te ontdekken viel in dit pittoreske dorpje… zelfs zonder de sneeuwkettingen onder mijn voeten!

Een Ontspannen Eerste Dag
De eerste dag bracht me naar het dorp, waar ik me omringde met verhuurbedrijven en skischolen die me graag zouden helpen mijn clowneske skikunsten aan het publiek te demonstreren en een enkel vakantiesouvenirwinkeltje die ze met liefde hadden omgetoverd tot over de bergtop geprijsde kleinigheden.

Al snel realiseerde ik me dat het niet bepaald het bruisende centrum van avontuur was. Geen echte wandelroutes in zicht – het leek meer op een dorp waar enkel skiërs komen om te kiezen tussen huren of kopen.

Ik besloot daarom voornamelijk te genieten van het rustige dorp. Het was de perfecte gelegenheid om even op een groot terras (daar, waar een Milka-koe over het dak loopt in plaats van het paard van Sinterklaas) te relaxen en stilletjes de sfeer en het Alpenleven in me op te nemen. De omringende berglandschappen boden al een prachtig uitzicht en zorgden voor een heerlijke, relaxte sfeer.

Een Uitdagende Tweede Dag
Gelukkig kwam de uitdaging op de tweede dag al snel in zicht! Na een spannende rit over bergwegen met en zonder vangrails (want wie houdt er nu niet van een beetje adrenaline?) maar met fantastische uitzichten, ontdekte ik bijna aan het einde van de rit een groot stuwmeer. Wat een prachtige gelegenheid om méér van deze omgeving te zien – het was net alsof ik de grootste verrassing in mijn verrassingspakket had gevonden! Dus trok ik vol enthousiasme mijn wandelschoenen aan en begon aan mijn avontuurlijke wandeling naar het stuwmeer in de vallei.

Bij het betoverende stuwmeer, met het groene water dat zo typisch is voor Oostenrijk, voelde ik me als een ontdekkingsreiziger in een advertentie voor een wellness-resort. Het was werkelijk adembenemend! Ik wandelde naar de dam en ontdekte dat ik er zelfs overheen kon lopen naar de andere kant. Natuurlijk kon ik het niet laten om mijn wandeltocht uit te breiden door helemaal rond het meer te stappen – want wat is een avontuur zonder een beetje ongeplande cardio?

Echter, aan het einde van het lange pad stond ik voor een hek achter de waterkrachtcentrale van de Kraftwerksgruppe Sellrain-Silz, met de mededeling dat ik daar het terrein niet op mocht. Daar stond ik dan, als een kind dat net zijn snoepjes in de etalage van een winkel zag liggen. Ik keek om me heen, en overwoog mijn enige twee opties: Gewoon weer helemaal rond het meer terug lopen of… over het hek klimmen om mijn ‘nieuwe’ route over het bedrijventerrein te vergroten. Braaf de regels overtredend besloot ik natuurlijk het laatste.

Een Spetterend Avontuur
Met de moed van een overjarige ninja klom ik over het hek en begon aan mijn ‘ongebruikelijke’ route. Tot mijn verbazing ontdekte ik dat ik door een meterhoge sneeuwwal kon manoeuvreren om de waterkant te bereiken. Terwijl ik mijn wandelstokken in de sneeuw stak (want ik had geen idee waar de grond was), steeg de spanning. Na een onvrijwillige duik in de koude sneeuw en een tijdje langs de kabbelende waterkant te hebben gelopen, moest ik weer naar boven klimmen. Eerst worstelde ik opnieuw door de hoge sneeuw, daarna voelde ik al glijdend de natte kleigrond onder mijn voeten terwijl ik weer naar de weg omhoog klom. Wat een sensationeel avontuur – vooral voor mijn schoenen, die nu genomineerd waren voor de “zompigste outfit van het jaar”!

Onopgemerkt vond ik uiteindelijk mijn weg terug naar het pad dat me leidde naar mijn startpunt, met schoenen en kleding die eruitzagen alsof ik net uit een modderbad kwam, maar met een glimlach die breder was dan de horizon. Het gevoel van avontuur en de wetenschap dat ik niet betrapt was, maakten het helemaal geweldig! Het was absoluut de moeite waard – en een toekomstige anekdote voor de familie!

Terug naar Axamer Lizum
Met veel plezier, een voldaan gevoel, en de sprankelende zekerheid dat ik mijn naam in het register van avonturiers kon bijschrijven, reden we weer terug naar ons hotel in Axamer Lizum. Deze avontuurlijke twee dagen in Kühtai was een perfecte mix van spanning, prachtige uitzichten en een flinke dosis vitamine D!