Mijn verhaal over onzekerheid, inzicht en de kracht van heldere communicatie

Nadat ik was wakker geworden uit een diepe sedatie vanwege de controle van mijn slokdarm, vertelde mijn arts aan mijn bed dat het er redelijk goed uitzag, net als vorig jaar. “We kijken over een half jaar weer opnieuw,” had hij gezegd. “Dat kan wel vijf jaar zo blijven…” klonk het nog als een geruststellend mantra. Maar ergens klopte er toch iets niet helemaal. Ik zat nog half onder invloed van de sedatie, met een hoofd dat vol vragen en verwarring zat, maar te suf om na te denken, laat staan om te reageren.

Het was natuurlijk fijn om zo’n positieve uitslag te horen. Maar achteraf besefte ik dat ik niet helemaal had begrepen wat hij echt zei. Het ‘net als vorig jaar’ leek op een geruststellende quote, maar nu ik er beter over nadacht, begon ik te piekeren. Een halfjaar? Het was toch een jaar? Zijn ze dan niet zo gerust op mijn situatie? Wat gebeurt er eigenlijk na die vijf jaar? Ben ik dan ‘uitbehandeld’? Is de kans dan groot dat het alsnog over vijf jaar weer misgaat? En waarom voelde ik ineens dat ik met een onzichtbare klok liep die me steeds weer extra tijd gaf?

Dat ik het los moest laten, me geen zorgen moest maken, en gewoon moest geloven dat het goed zat, dat werkte niet. Het bleef maar in mijn hoofd spoken. Hoe meer ik probeerde te geloven dat alles oke was, hoe meer mijn gedachten me begon te overrompelen.

Uiteindelijk besloot ik dat het tijd was voor een eerlijk gesprek. Niet via de telefoon, niet vanachter een scherm — nee, face-to-face met de arts. Als ik zelf de dingen niet duidelijk kon krijgen, dan moest hij dat gewoon nog een keer goed aan mij uitleggen. Want ik ken mezelf maar al te goed. Als ik geen helderheid krijg, wordt mijn hoofd een warboel van vragen en scenario’s die nergens op gebaseerd zijn.

En vandaag was het dan zover. Het gesprek begon met mijn vraag waarom het er nog steeds zo uitzag als vorig jaar, terwijl de controles van een jaar waren teruggebracht naar een half jaar. Wat ik toen hoorde, kwam compleet uit de lucht vallen: „Er heeft nooit een jaar tussen gezeten; altijd een half jaar.” Wat?! Ik was in de war. Had ik het dan zo verkeerd begrepen?
Tijdens de sedatie had ik het inderdaad verkeerd opgevat — en dat ben ik gaan geloven. Daardoor maakte mijn hoofd hele rare sprongen. Ik had de uitspraak ‘net als vorig jaar’ verward met de controles van mijn blaas, die inderdaad eens per jaar plaatsvonden.

En dat verhaal over die vijf jaar? Dat was slechts een getal. Het had ook tien jaar kunnen zijn, of korter — ik had dat niet moeten opvangen alsof dat een vaste regel was. En stoppen met de behandelingen? Geen sprake van! Die blijven gewoon levenslang doorgaan. Daar zit geen stopknop op.  De halfjaarlijkse controles zorgen er juist voor dat ze op tijd kunnen ingrijpen, mocht dat nodig zijn, al word ik ook honderd.

Het belangrijkste dat ik deze dag weer heb geleerd, is dat mijn hoofd soms dingen in zich oppikt die er helemaal niet zijn. Dat ik zelf ook mijn gedachten kan beïnvloeden door helderheid en communicatie. Dankzij mijn eigen gevoel en door het gesprek te organiseren, heb ik dat weer kunnen rechtzetten. En ja, ik laat me niet meer zomaar meeslepen door mijn angsten en onzekerheden. Als ik ze op tijd herken en er iets mee doe, blijf ik echt de baas over mijn eigen hoofd en gevoel.

Het maakt niet uit welk verhaal je jezelf vertelt — het is altijd goed even stil te staan, te vragen en de feiten op een rijtje te zetten. Want in de eindstrijd in je hoofd is helderheid het krachtigste wapen!