Onzekerheid is ook een zekerheid

Leven in het heden
Over het algemeen ben ik me voortdurend bewust van het feit dat elk moment waarin ik me bevind, mogelijk het laatste kan zijn. Het besef dat alles plotseling en onverwacht kan eindigen, houdt me scherp, alert en volledig gericht op het huidige moment. Deze bewustwording stimuleert me om elke seconde te waarderen en het belang van het leven steeds weer te herontdekken. Het helpt me om met volle aandacht en diepe dankbaarheid door het leven te gaan, wetende dat elk moment kostbaar en uniek is. Door deze houding probeer ik bewust te leven en het beste uit elke dag te halen, terwijl ik de kwetsbaarheid van het bestaan blijf erkennen en volop geniet van de pracht van het hier en nu.

Herinnering aan de Vergankelijkheid
Tegelijkertijd merk ik dat er momenten zijn waarop externe omstandigheden, zoals onverwachte gebeurtenissen of afleidingen uit mijn omgeving, mijn aandacht tijdelijk wegtrekken van dat diepe besef. Deze invloeden van buitenaf kunnen ervoor zorgen dat ik even vergeet hoe kostbaar, fragiel en vluchtig het leven werkelijk is. Het voelt alsof ik op die momenten mijn waarneming even kwijt raak, alsof ik tijdelijk uit die bewustzijnstoestand zink. Toch herstel ik altijd weer en denk ik aan de vergankelijkheid van het leven en het belang van elk moment dat ik in dit unieke leven heb. Het helpt me om opnieuw focus en waardering te vinden en om met hernieuwde aandacht te leven.

Herkenbare angst
Hoewel ik ieder half jaar via een endoscopie gecontroleerd wordt om mijn slokdarm goed in de gaten te houden, merk ik dat nu na vier maanden dezelfde angst en onzekerheid de kop opsteekt. Ik voel opnieuw die stekende pijn in mijn borst en de krampen in mijn slokdarm, alsof de situatie opnieuw ontbrandt en zich herhaalt. Het is een patroon dat ik herken en dat me diep doet denken aan eerdere ontstekingen als voorstadium van slokdarmkanker.

Fragiele rust
Wat me vooral verbaast, is hoe snel mijn innerlijke rust kan worden verstoord door deze lichamelijke signalen. Het lijkt alsof mijn gemoed, ondanks mijn inspanningen om in dit moment te blijven, telkens weer op losse schroeven wordt gezet door deze symptomen. Het drukt mijn neus op de feiten dat mijn gevoelens en gedachten soms even fragiel kunnen zijn, ook al probeer ik me eraan vast te houden.

Omgaan met onzekerheid
Deze symptomen brengen telkens weer een golf van onzekerheid met zich mee en ondanks mijn twijfel heb ik uiteindelijk besloten om toch aan de bel te trekken. In overleg met mijn arts is een vervroegde afspraak ingepland. Gelukkig zijn de pijnen inmiddels langzaam weggezakt. Maar ik vraag me intussen wel af: was het dan toch maar loos alarm? En hoe geloofwaardig ben ik nog, vooral als blijkt dat er niets aan de hand is? Gaat men me de volgende keer nog serieus nemen, of zal men denken dat ik me aanstel of aandacht wil trekken? Het zijn vragen die telkens weer de kop opsteken wanneer ik weer die symptomen voel die me zo bekend voorkomen.

Balans tussen hoop en angst
Hetzelfde gevoel overheerst mij nadat ik te horen kreeg dat ik na acht jaar van mijn blaastumor genezen ben verklaard, terwijl daar tien jaar voor staat(!). Hoewel ik weet dat dat goed nieuws is en dat ik officieel als genezen word beschouwd, kan ik dat simpelweg niet echt geloven. Het lijkt voor mij nog steeds onwerkelijk, alsof ik voortdurend wacht op een bevestiging die nooit helemaal doordringt. In mijn dagelijks leven blijf ik constant alert. Ik kijk steeds opnieuw naar de kleur van mijn urine, bang dat deze misschien weer rood zal worden, net als acht jaar geleden. Die gedachte houdt me in een voortdurende staat van waakzaamheid, omdat dat beeld zo diep in mij is verankerd en me niet loslaat. Het is een delicate balans tussen hoop en lichte angst en ik blijf zoeken naar manieren om rust te vinden in dat alles.

Vertrouwen herstellen
Omdat ik mijn vertrouwen in de medische verklaring van de uroloog ben verloren, heb ik besloten om een doorverwijzing te vragen naar een ander ziekenhuis. Ik wil dat er opnieuw naar mijn situatie wordt gekeken, omdat ik het gevoel heb dat mijn zorgen en angsten niet voldoende serieus werd genomen. Ik heb dringend behoefte aan bevestiging en geruststelling, omdat ik besef dat het belangrijk is om mijn gevoelens serieus te nemen en niet te bagatelliseren. Op dit moment is mijn vertrouwen volledig weg, maar ik blijf actief zoeken naar manieren om mijn onzekerheden te overwinnen en mezelf te verzekeren dat ik de juiste zorg krijg. Ik geloof dat het belangrijk is om mijn eigen intuïtie te volgen en in mijn zoektocht de juiste rust en duidelijkheid te vinden. Mijn inzet is erop gericht om mijn gezondheid en gemoedsrust te beschermen.

Bewustzijn en angst
Het blijft een bijzonder fenomeen dat ik aan de ene kant een diepe bewustwording heb van de vergankelijkheid van het leven op aarde. Ik heb in de loop der jaren vrede gesloten met deze realiteit en probeer mijn dagen te vullen met acceptatie en waardering voor elk moment dat mij wordt geschonken. Deze houding stelt me in staat om het leven echt te waarderen en het niet te laten overschaduwen door negatieve gedachten of angsten.
Tegelijkertijd ervaar ik ook een krachtige angst die me vaak overvalt: de vrees om mijn leven te verliezen aan deze ingrijpende ziekte, vooral als ik de signalen van mijn lichaam zou negeren. Deze twee gevoelens lijken op het eerste gezicht bijna tegengesteld, maar in feite vormen ze een complexe innerlijke strijd die me diep bewust maakt van mijn eigen kwetsbaarheid.

Vertrouwen en bewuste zorg
Ondanks alle onzekerheden blijf ik mezelf steeds weer eraan herinneren dat ik mijn gevoelens serieus moet nemen en dat mijn gezondheid de hoogste prioriteit heeft. Ik probeer elke situatie met aandacht en ernst te benaderen, terwijl ik blijf vertrouwen op de kennis en deskundigheid van mijn artsen. Hoewel de onzekerheid soms hardnekkig en zwaar kan wegen, weet ik dat het essentieel is om in het heden te blijven en mijn innerlijke balans te bewaren. Ik ben me ervan bewust dat ik slechts dit ene moment heb, waarin ik de kans heb om goed voor mezelf te zorgen en mijn welzijn te beschermen. Met vertrouwen en een bewuste houding probeer ik telkens positief verder te gaan. Ik weet dat ik altijd mijn best zal blijven doen en zo mijn reis op het pad der liefde mag voortzetten, met de wetenschap dat dit huidige moment een kostbaar geschenk is om te koesteren.