Levenslessen door ziekte en verlies
Mijn vader is vroegtijdig overleden aan darmkanker, een gebeurtenis die ik me nog altijd makkelijk voor de geest haal en die een onuitwisbare plek in mijn hart heeft. En dan, inmiddels zo’n acht jaar geleden, kreeg ik zelf de diagnose blaaskanker; een klap waarvan ik nooit had gehoopt die ooit te krijgen. Toen kwam er ook nog eens, vijf jaar later, een voorstadium van slokdarmkanker bij. Het leven had me behoorlijk op de proef gesteld en die ervaringen hebben een diepe, onzichtbare stempel op mij gedrukt. Het is bijna onmogelijk om te beschrijven en uit te leggen aan degenen die er niet mee geconfronteerd zijn, hoe diep en krachtig dat alles je kan beïnvloeden.

Altijd waakzaam
Zelfs nu, na zoveel jaren en ondanks dat alles onder controle lijkt, merk ik dat ik nog steeds elke keer de toiletpot check, alsof er een fles rode wijn is uitgegoten. Een kleur die je niet meteen verwacht bij het doen van je dagelijkse dingen, uit angst dat er toch weer iets niet pluis is. En dat zorgt ervoor dat die onzekerheid altijd op de achtergrond blijft meespoken.

Bloedserieus
Afgelopen zaterdagmorgen gebeurde het weer: ik zag bloed in mijn ontlasting. Natuurlijk voelde ik dat meteen als een alarmsignaal dat ik het niet te licht moest opvatten. Hoewel ik me niet echt ongerust maakte, pakte ik mijn telefoon, maakte een foto en dacht nog even na of het tot maandag kon wachten. Maar voor de zekerheid belde ik toch maar de huisartsenpost. Tot mijn grote opluchting kon ik vrijwel direct terecht. Mijn partner was nog aan het werk en ik wilde haar niet ongerust maken, dus hield ik het nog even voor mezelf.

Gemoedsrust in control
Gelukkig was mijn ontlasting bij de controle niet zwart en het bloed niet donker van kleur, wat altijd een goede eerste indicator is dat er geen acute problemen zijn. Tijdens het onderzoek stelde de arts mij gerust dat er op dat moment geen reden was om me onmiddellijk naar de spoedeisende hulp te sturen. Hij adviseerde me wel om maandag naar mijn eigen huisarts te gaan voor verder onderzoek, zodat ze zeker konden vaststellen dat alles in orde was. Ik zei dat ik me totaal geen zorgen maakte, maar ik liet ook merken dat ik het verstandig vond om geen risico te nemen en het niet te negeren. Daar was de arts het gelukkig roerend mee eens.

Balans tussen angst en vertrouwen
Ik voelde me door het onderzoek relatief gerustgesteld. Maar ik weet ook dat die onbewuste angst diep van binnen nog altijd blijft bestaan en daarom is het goed dat ik de signalen herken en de juiste stappen heb gezet. Het is in dit soort momenten dat je je bewuster wordt van de kracht van zelfcontrole en het belang van alert blijven, zonder je volledig door angst te laten leiden.

Het zal mij verder een rooie biet zijn
Toen mijn partner die avond thuiskwam, vertelde ik haar wat er was gebeurd. Ik merkte aan haar nuchtere blik dat er meer achter zat. Dus, met een lichte nervositeit in mijn stem, vroeg ik: “Het zou wel eens mis kunnen zijn, wat denk jij?” Ze keek me aan en glimlachte geruststellend, alsof ze precies wist wat er echt speelde. “Lieve schat,” zei ze met haar rustige, bijna humoristische toon, “je hebt de afgelopen twee dagen rode bieten gegeten.”

Verdraaid, dat verklaarde alles! Het was geen gevaar, geen alarmsignaal, geen teken dat er iets niet in orde was. Het was gewoon mijn favoriete groente die me liet kennismaken met mijn interne kleurenpalet. Het maakte me duidelijk dat ik mezelf soms toch weer in de luren liet leggen door mijn onbewuste angsten. Maar gelukkig ligt de oplossing vaak heel dichtbij — in de keuken, in de groentela — en ik weet voor de volgende keer dat ik mezelf niet meteen moet laten leiden door zorgen die misschien louter op rode bieten gebaseerd zijn.

De onzichtbare strijd
Zo zie je maar; zelfs als je denkt dat je alles onder controle hebt, kan de onzekerheid over je lichaam ieder moment weer opspelen. De automatische reactie is vaak: “Het kan kanker zijn, ik moet meteen handelen!”. Maar die reflex, die diep verscholen ligt onder de oppervlakte, is in veel gevallen onterecht, al is dat natuurlijk heel begrijpelijk, vooral gezien mijn medische verleden. Het is een voortdurende strijd tussen voorzichtigheid en gewoon proberen normaal te leven.

Want laten we eerlijk zijn: emoties als angst, verdriet en onzekerheid horen erbij na zo’n diagnose. Het hele proces van accepteren en omgaan met kanker, de intense behandelingen, je omgeving die je niet altijd begrijpt en vrienden die je in de steek kunnen laten, kan je soms overweldigen en in isolement brengen. Maar het is oké om af en toe bang te zijn, want onzekerheid hoort erbij. Het belangrijkste is vooral te luisteren naar je eigen lijf en gevoel. Het ultieme geneesmiddel ligt in de kracht van loslaten en vertrouwen op je eigen veerkracht.

En ik hoop dat mijn verhaal jou ook laat zien dat je niet de enige bent in die strijd, dat het oké is om af en toe te twijfelen en aan de bel te trekken. Gewoon doen! Al is het achteraf misschien onnodig geweest; liever te vaak controleren dan het risico lopen iets te missen.

HetPadDerLiefde