Leren Vertrouwen Na Beschadiging

Het leven kan soms voelen alsof je bezaaid bent met onzichtbare muren en blokkades. Beschadigingen uit het verleden maken dat ik moeite heb om me open te stellen, vooral bij aanrakingen en intimiteiten. Deze gevoelens en innerlijke strijd wil ik graag met jullie delen.

De blinde vlekken van pijn en angst
Wanneer je zo beschadigd bent dat je volledig blokkeert bij een visuele aanraking, en dat zelfs de meest eenvoudige aanraking je compleet uit balans brengt, lijkt het alsof er een onzichtbare muur om je heen staat. Hierdoor kun je niet openen of toelaten wat je eigenlijk heel graag zou willen. Het verlangen is groot, maar je voelt dat je lichaam en geest op slot gaan zodra er een fysieke of visuele aanraking in het spel komt.

Het is niet dat je iets seksueels wilt of verlangt, het gaat dieper dan dat. Het gaat om liefde, acceptatie en verlangen. Maar je kunt het simpelweg niet ontvangen. Woorden schieten tekort, en de emoties die zich opstapelen lijken groter dan jijzelf. Je kunt niet verwoorden wat er vanbinnen gebeurt — een wirwar van emoties, pijn en angst die je liever verstopt.

De paradox van verlangen en angst
Het verlangen blijft bestaan, maar de angst om steeds afgewezen of opnieuw gekwetst te worden neemt de overhand. Daarom vlucht je, uit zelfbescherming, uit angst. Het is een innerlijke strijd, een voortdurende worsteling tussen het willen en het niet kunnen. Je verlangt naar intimiteit, maar tegelijkertijd houd je afstand uit angst voor opnieuw gekwetst te worden. Elke keer als iemand fysiek te dichtbij komt, wordt die angst te groot en schrik je om jezelf ervoor open te stellen. Het voelt alsof je jezelf in een slachtofferrol hebt geplaatst, misschien omdat dat op dat moment het veiligst voelt.

Ik wou dat ik het weer kon toelaten, die muur kon afbreken. Ik wil weer vrij kunnen genieten van aanrakingen, zonder dat mijn lichaam zich afsluit en ik me er ongelukkig door voel. Maar zodra iets te dichtbij komt, gebeurt er iets in mijn geest dat me volledig blokkeert. Het lijkt alsof ik mezelf niet meer kan sturen, alsof ik overvallen word door een overweldigend gevoel van angst en het diepste gevoel van kwetsbaarheid.

Een diepe behoefte en een paradox
Ik mis de intimiteit. Ik verlang intens naar innige nabijheid, die diepe connectie, naar de warmte en genegenheid, naar het gevoel dat ik begerenswaardig ben. Ik verlang naar een aanraking die niet bedoeld is om me te kwetsen, maar juist om me te helen. En tegelijkertijd huiver ik voor datzelfde verlangen, uit angst dat het weer pijn zal doen of dat ik opnieuw diep gekwetst zal worden. Het is een paradox: ik wil, maar tegelijk verdedig ik me; ik verlang, maar tegelijkertijd vlucht ik; ik voel me soms betrokken, maar toch ook heel alleen.

Het is een voortdurende dualiteit die mij gevangen houdt in mijn eigen emoties en mechanismen die me beschermen, maar die me tegelijkertijd ook beperken in mijn groei en geluk. Het is niet gemakkelijk om heen en weer te pendelen tussen willen en bang zijn.

Ingewikkeld maar het is oké
Het is een ingewikkeld proces, maar het is volledig oké om deze gevoelens te hebben. Stap voor stap hoop ik te leren dat ik mij weer mag openen, dat ik kan overgeven zonder mezelf kwijt te raken, en dat ik ondanks alles de kracht vind om opnieuw te durven vertrouwen.

Na al die tijd moet het mogelijk zijn om langzaam het vertrouwen weer op te bouwen. Er zijn manieren om stapsgewijs die muur af te breken, zonder dat ik opnieuw diep gekwetst word en mezelf verlies in overweldigend gemis en verdriet. Het vraagt veel geduld, zelfcompassie en de moed om telkens een stukje verder te gaan, zelfs als dat voelt alsof het te veel is.

Hoop op groei en heling
Ik hoop daarom van harte dat ik op een dag weer mag leren openen, dat ik mijn kwetsbaarheid durf te tonen en dat ik het vertrouwen terugkrijg dat aanraking niet altijd pijnlijk hoeft te zijn, maar juist kan helen en versterken. En dat er mensen zijn die me begrijpen en die me willen ondersteunen op mijn reis naar herstel.

Een nieuwe start
Voor nu blijf ik zoeken naar momenten waarop ik toch dat beetje meer durf toe te laten. Want ik weet dat ik diep van binnen die behoefte heb om weer vrij te zijn, om te kunnen voelen zonder te vrezen. En dat ik, op mijn eigen tempo, uiteindelijk weer de moed zal vinden om me open te stellen.