Leren accepteren, groeien en blijven stralen

Als Lichtwerker ben ik me niet altijd bewust geweest van mijn enige taak: licht brengen, hoop delen en anderen begeleiden op hun eigen pad. Maar zelfs de meest stralende zielen maken mee dat ze zichzelf, vanaf de geboorte en soms op latere leeftijd, weer in het donker terugvinden. Het is een proces van voortdurend leren en ontwikkelen en dat betekent ook dat ik, net als iedereen, mijn zwakke momenten toegeef.

Een jeugd vol uitdagingen en innerlijke strijd
Als kind voelde ik me vaak een uitzondering. Terwijl anderen vrij waren om te spelen, te lachen en gewoon kind te zijn, ervaarde ik een andere werkelijkheid. Ik werd regelmatig gepest en verstoten. Het leek alsof mijn verschillen niet werden geaccepteerd, maar juist werden uitgelicht en aangevallen. Het pesten zette me dagelijks aan tot nadenken over mijn waarde. Ik voelde me klein gehouden — fysiek, emotioneel en sociaal. Bang om mezelf te uiten uit angst voor afwijzing en plagerijen, werd ik nog meer buitengesloten van de groep kinderen die me niet wilden accepteren.

Afzetten tegen kracht en zoeken naar herkenning
In die periode ging ik me afzetten tegen de stoere buurtjongens, die vaak de dreiging en kracht uitstraalden die ik zelf miste. In plaats van me erbij aan te sluiten, hield ik liever afstand. Ik voelde dat ik niet hetzelfde kon laten zien als zij, niet sterk of onverschrokken kon zijn. Daarom begon ik me te omringen met verstoten vriendjes — kinderen die ook niet volledig in het hokje pasten en op hun eigen manier worstelden. Samen vormden we onze eigen kleine wereld, een plek waar we ons welkom voelden, ondanks dat de buitenwereld ons niet begreep of accepteerde.

Ontwikkeling van minderwaardigheidscomplex
Door al deze ervaringen ontwikkelde ik een enorm minderwaardigheidscomplex. Ik voelde me nooit goed genoeg, niet zoals de rest. Dit gevoel werd versterkt tijdens en na mijn pubertijd. Mijn omgeving liet me vaak niet volwaardig voelen, alsof ik niet mocht meedoen, niet mocht meedraaien in het leven zoals anderen dat konden. Ik was de loopjongen, nooit de klusser. Deze ideeën en gevoelens plakten zich aan mij vast en maakten het nog moeilijker om mezelf te waarderen en vertrouwen in mijn kunnen te krijgen. Ik zette me af tegen alles en iedereen, het moest gaan zoals ik het wilde, anders werd ik boos. Destijds was ik onmogelijk voor mijn omgeving.

Het proces van groei en acceptatie
Na mijn pubertijd ging het beter, dat moet ik toegeven. Maar de pijn, verwarring en het gevoel van afstand bleven altijd bestaan. Het innerlijke proces van kiezen tussen woede en acceptatie is nog steeds niet makkelijk. Ik besef dat mijn situatie niet verandert door er boos over te zijn, en dat accepteren uiteindelijk de enige optie is. Toch blijft dat een flinke uitdaging.. Het is een voortdurende strijd om mijn plek te vinden in een wereld die me soms buitensluit.

Het gevoel van uitsluiting en de zoektocht naar erkenning
Het voelt nog steeds alsof ik van alle kanten wordt verstoten. Alsof ik niet meer echt meetel — een soort buitenstaander die niet thuishoort in de wereld om zich heen. Het lijkt alsof ik op een eiland ben beland, afgesneden van de rest, terwijl ik mijn licht probeer te laten schijnen en mijn weg blijf volgen. Maar ik heb het gevoel dat mijn energie niet wordt opgemerkt, dat mijn pijn weinig ruimte krijgt. Het is alsof mijn emoties niet worden gezien, alsof ik een voorbijganger ben die wordt genegeerd terwijl ik mijn hart uit mijn lijf schreeuw.

Maskers en verborgen verdriet
Het gevoel dat je niet meer echt in de samenleving lijkt te passen, is confronterend. Het voelt alsof ik op een zijspoor ben gezet, dat mijn stem wordt ondersneeuwt. Dat gevoel van erbuiten staan, niet erkend worden in wie ik ben en wat ik voel. Nieuwe vrienden haken snel af, ik word nauwelijks betrokken en goede gesprekken blijven vaak uit. In groepen sta ik vaak aan de zijlijn. Het is niet makkelijk om hiermee om te gaan, maar ik probeer het te accepteren: het is zoals het is.

Omdat het soms te zwaar was om echt mezelf te laten zien, heb ik jarenlang de clown uitgehangen. Dat was mijn masker om geaccepteerd te worden en niet te hoeven laten zien dat ik worstelde of me niet altijd sterk voelde. Achter dat masker hield ik vooral mezelf voor de gek en probeerde ik te verbergen dat ik me erg eenzaam voelde. De clown was mijn beschermingsschild, maar geen echte oplossing.

Het uiten van pijn en kwetsbaarheid
Ik kan schreeuwen tot ik hoest en mijn verdriet met alles wat ik heb uiten, maar soms lijkt het alsof niemand echt oplet. Soms heb ik het gevoel dat mijn gevoelens in een lege ruimte verdwijnen zonder reactie. Dat maakt alles nog zwaarder, omdat het lijkt alsof mijn pijn geen waarde heeft en niemand echt naar mij wil luisteren. En ja, dat is best sneu, hé? 🤭

Kwetsbaarheid, twijfel en moed
Veel mensen beseffen het niet, maar ook ik heb momenten van twijfel en kwetsbaarheid. Soms voel ik me helemaal niet sterk en denk ik dat ik het niet meer aankan. Het hoort erbij; niemand is altijd krachtig. We zijn allemaal mensen met onze eigen kwetsbaarheden en struggles. Dat gevoel dat je aan de rand van de samenleving staat, dat je niet echt meer meetelt en dat liefde en erkenning ver weg lijken, maakt het soms heel moeilijk om door te gaan.

Leren blijven proberen
Wat ik echter heb geleerd, is dat je, ondanks alles, vooral moet blijven proberen. Hoe klein en onzeker ik me ook voel, ik geloof dat mijn weg waardevol is. Ook al wordt mijn stem niet altijd gehoord en lijkt mijn pad donker, ik blijf mijn eigen licht laten schijnen. Dat is wat ik probeer te doen—omdat ik weet dat mijn persoonlijke groei en mijn reis belangrijk zijn, ongeacht de moeilijke momenten, tegenslagen of dagen dat het even niet lukt. Mijn verhaal, mijn kracht en mijn liefde blijven waardevol, ook in die donkere tijden.

Erkenning van imperfecties
Hier sta ik dan: met mijn imperfecties, mijn zwakke momenten en mijn openheid om te zeggen dat ik gewoon heel erg mens ben. Dat ik fragiel ben en niet altijd de kracht heb om door te gaan, dat is oké. Juist die kwetsbare en menselijke kanten zorgen ervoor dat ik ook kan blijven stralen, op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo.

Door blijven stralen en groeien
En ondanks alles blijf ik mijn licht laten schijnen in deze wereld. Want ik weet dat mijn verhaal, mijn kracht en mijn liefde anderen kunnen inspireren — zelfs op de dagen dat het voor mij niet lukt. Hoe zwaar het soms ook is, ik blijf groeien, leren en mijn eigen weg volgen. Omdat dat is wie ik ben: iemand die blijft proberen, blijft geloven in het goede en blijft zoeken naar het licht, juist in de donkerste tijden.