Waarom de hemel vandaag ook mee deed

Vandaag was het tijd om samen met mijn maatje naar onze geliefde hoofdstad te vertrekken voor de Canal-parade van Pride-Amsterdam.

Onderweg keken we omhoog, en daar zagen wij het: een prachtige regenboog sierlijk over de hemel gespannen, alsof het speciaal voor ons was uitgezocht.
Een waar teken van kleur, trots en feestelijkheid – de hemel zelf leek mee te doen aan de festiviteiten.

Slim parkeren en snel in het hart van Amsterdam
De auto in de hoofdstad stallen is een dure aangelegenheid, de parkeerprijzen in de stad zijn, op z’n zachts gezegd, niet bepaald vriendelijk voor de portemonnee.
Daarom besloten we de auto veilig en betaalbaar in een parkeergarage in Diemen te parkeren.

Het laatste stukje namen we de trein en tien minuten later stonden we midden in het centrum op het Centraal Station, klaar voor onze grote dag…

Opvallen met kleur en trots in een rustige ochtend
Het was nog vroeg en er waren nog weinig Pride-gangers te bespeuren, dus met onze regenboogkleurige outfits en enthousiasme vielen we meteen op.
Wij waren de kleurrijke veer in de zwaan—van de Pride, welteverstaan.

We kregen vooral veel bewondering en heel weinig afkeurende blikken. Af en toe een paar vervelende opmerkingen van stoere binken die al lachend in het Engels ons probeerden te schofferen, maar ik versta niet zo goed Engels, dus ik stoorde mij er niet aan: Wat niet hoort, wat niet stoort.

Spontaan shoppen tijdens de stromende regen
Net toen we dachten dat het een rustige ochtend zou worden, begon het ineens keihard te regenen en dus besloten we even de winkels binnen te duiken met onze typische Hollandse gezichten die zeiden: “Wel kijken, maar niet kopen.”

Toch kon ik de verleiding niet weerstaan en liep ik uiteindelijk met een prachtige blouse naar buiten. Nog nooit had ik zo’n mooie blouse gehad en hij paste als gegoten.
Ik woon er inmiddels in en krijg er complimenten over alsof ik zelf de ontwerper ben.

Wachten, verwonderen en vasthouden aan onze plek
Dan, half twaalf: we stonden al op de brug aan de Prinsengracht. Geen massa’s mensen dus, maar dat maakte het juist extra bijzonder.

Naarmate de tijd verstreek werd het steeds drukker en we besloten om onze plek niet af te staan om naar de andere kant van de brug te verhuizen, want daar zou toch geen plek meer zijn.
Dus we bleven gewoon staan, alsof we een monument waren dat niet zomaar verplaatst kan worden. Gelukkig bleef het droog.

De boten zouden pas na één uur passeren en wij dachten dat ze naar ons toe kwamen varen.
Maar nee, het was precies andersom: de boten kwamen onder de brug vandaan terwijl wij daar vol verwachting en met een beetje fanatisme stonden te wachten.

Dorst tevreden gesteld door koude flesjes en blikjes
We kregen dorst en nadat mijn maatje al eens iets te drinken had gehaald, was het mijn beurt en dus liep ik naar een kleine lokale supermarkt om een paar gekoelde flesjes 0.0 biertjes (ik moest natuurlijk nog rijden) en een paar blikjes bier voor mijn maatje te kopen, zodat we iets te drinken hadden.
Het was welleswaar een rib uit m’n lijf, maar gelukkig heb ik er 24 en die zweverige rib kon ik wel missen.

Statiegeld en slimme mandjes
Later zat ik natuurlijk wel met twee plastic tassen vol lege flesjes en blikjes. Gelukkig stond er een fiets met een mandje voorop en in dat mandje lagen al wat flesjes. Ik bedacht me dat ik ze daar voorlopig wel in kwijt kon.

Tegen de mensen om mij heen, terwijl ze met boze afkeurende blikken naar me stonden te kijken, zei ik: “Kijk nou eens! Er liggen al flesjes in mijn mandje, allemaal statiegeld, hè!” Om vervolgens de twee tassen erbij te zetten.
En jawel, ze lachten allemaal begrijpend en goedkeurend, niet doorhebbend dat ik blij was dat de tassen net een nieuwe eigenaar hadden gevonden en ik er vanaf was.

Het zal karma zijn geweest dat ervoor zorgde dat ik ons beide, net aangeschafte regenboogparaplu’s aan de brug heb laten hangen, zodat we later op de dag alsnog kleddernat werden.

De boten vol kleur met een boodschap
De boten die voorbij kwamen, waren trouwens prachtig om te zien. De opvarenden dansten, zwiepten en zwaaiden met vlaggen op de muziek die meteen een lach op je gezicht bracht en aanstekelijk werkte bij de menigte op de wal en in de boten aan de kade.

Het was vrolijkheid alom, met elke boot die een belangrijke boodschap uitdroeg. En dat is precies waarom Pride er is: voor de boodschap, de liefde, de diversiteit in expressie, en ja, soms ook voor de fantastische kostuums.

De wereld is klein: onverwachte ontmoetingen
Na de parade besloten we een terrasje te pakken en te genieten van een drankje, terwijl we het gezellige leven langs de straat zagen passeren.
Daarna gingen we op zoek naar bekenden die ook ergens in Amsterdam aan het genieten waren.

We belandden in hun overvolle kroeg, waar je door de muziek en de menigte gewoon niet stil kon blijven staan, omdat je zo dicht tegen elkaar aan stond dat je gewoon mee móest doen. Als je niet meedeed, deed je gewoon niet mee – simpel.

Muzikale passie met pannen, bekkens en een emmer
Uiteindelijk, met een tevreden glimlach die nog steeds op onze gezichten stond, liepen we terug naar het station.
Onderweg werden we plotseling verrast door daverend getrommel en een enthousiaste menigte die zich had verzameld.

En daar zat-ie: een jongen die met volle overgave op bk-bakpannen, halve bekkens en zelfs een emmer aan het drummen was, alsof zijn leven ervan afhing. Hij sloeg erop alsof hij de volgende drumkampioen van de wereld was.

We hebben er zeker een half uur naar staan kijken en hij ging maar door. Zelfs een heftige regenbui kon hem niet uit z’n ritme halen! Echt, deze jongen verdient een medaille of in elk geval een staande ovatie.

Thuisreis en nieuwe plannen: tot volgend jaar, Amsterdam Pride!
De trein terug naar Diemen bracht ons naar de auto en uiteindelijk huiswaarts, en met die warme herinneringen achter de oogleden, weten we zeker dat dit niet onze laatste Pride in Amsterdam was.

Volgend jaar gaan we weer, en misschien neem ik dan een grote banner mee: “Proud en kleurrijk, en niet bang voor een regenbui!”