Zand, bos en een vleugje Noordzeefeeling

De Noordzeekust in Soest
Als je aan Nederland denkt, dan denk je meestal aan molens, tulpen en polders. Maar geloof me, de Soester Duinen kunnen zich makkelijk meten met een dagje aan de Noordzee!
Uitgestrekte zandverstuivingen en ruige duinen zorgen voor een landschap dat je even het idee geeft dat je aan de kust bent, terwijl je eigenlijk gewoon in de bossen van Soest loopt. Het is alsof je even in een ander land wandelt en dat maakt het gebied zo bijzonder.

Ontmoetingen onderweg
Onderweg kwam ik heel wat mensen tegen: hardlopers die hun tempo opvoerden, hondenbezitters die vrolijk met speeltjes voor hun viervoeters aan het dollen waren en hele gezinnen die met picknickmanden en kinderwagentjes door het landschap dwaalden. Bijna door allemaal werd ik vriendelijk begroet, alsof ik een oude bekende was. Behalve enkele die zo diep in hun eigen bubbel zaten dat ik stiekem een splinter in hun vinger wenste. Ik heb me maar ingehouden, want ik wil natuurlijk niet dat mijn wandeling eindigt met een doosje pleisters uit mijn EHBO-kistje.

Ongemerkt in het militair terrein
Halverwege mijn route gebeurde er iets dat ik niet had verwacht. Plotseling drong ik de veiligheidszone van vliegbasis Soesterberg binnen. En meteen voor mijn neus zag ik een hele rij munitiebunkers en militaire gebouwen die smekend wachtten op mijn rondje.
Vroeger, toen ik nog jong was, kwam ik hier graag naartoe om naar vliegtuigen te kijken die vlak voor onze neus landden of opstegen. Van die ijzige piloten die nooit lachen en soms spectaculaire stunts uithaalden waar ik kippenvel van kreeg. Indrukwekkend, dat was het altijd. Maar ik had nooit durven dromen dat ik ooit legaal op de basis zelf zou rondstruinen.

Oefening in de verte
Ik hoorde in de verte het gebrom van motoren en mijn eerste gedachte was: “Oei, tanks aan het oefenen!” Ik dook meteen in de struiken, in de hoop dat ze me niet over het hoofd zouden zien of over me heen zouden rijden. Het gebrom bleef echter aanhouden, soms dichterbij, soms wat verder weg. Ik voelde me bijna midden in een militaire actie, compleet met adrenaline, alsof ik in een Spielberg-film zat en net op de verkeerde plek was beland voor een oefening met echte tanks en echte munitie.

Na geruime tijd ondergedoken te hebben gelegen, kwam ik voorzichtig uit mijn schuilplaats en sloop ik richting het geluid. Maar wat ik toen zag, was echt te gek voor woorden: plots doemde er een grote legertruck op, gevuld met toeristen. Jawel, toeristen achterop een legertruck! Het bleek dat ik midden in een demonstratie was terechtgekomen, waarbij de bezoekers van het militair museum een rondrit konden maken. En hoewel er geen enkele tank of ander ‘oorlogsgevaar’ te bekennen was, maakte dat het juist nog grappiger.

Als een raket
Ik realiseerde mij dat ik slechts in het park van het militaire museum Soesterberg rondliep en niet op een gevaarlijk oefenterrein. Opgelucht vervolgde ik dan ook mijn wandeling. Maar niet lang daarna gebeurde er weer iets waar ik hevig van schrok: plots zag ik uit de lucht een kleine raket naar beneden komen, recht op mijn hoofd af! Met de hartslag van een hyperactieve bunny dook ik weer ineen, klaar voor de grote knal. Maar die bleef uit.

Schuchter keek ik omhoog en om mij heen. Gelukkig passeerde er een oud-militair die toevallig langs liep. Ik vroeg hem angstvallig wat dat gekke ding was dat ik dacht te zien. Hij keek me met een glimlach aan en vertelde dat ik me geen zorgen hoefde te maken omdat ik mij naast het zweefvliegveld bevond. Die “raket” was eigenlijk een lier die weer naar beneden kwam nadat hij een zweefvliegtuig de lucht in had getrokken.

Met rode wangen en een beetje schaamte op mijn kaken bedankte ik hem voor de uitleg. Opnieuw van de schrik bekomen, liep ik verder richting de uitgang en vervolgde ik mijn wandeling richting de auto.