Oud Zevenaar: Een oase van rust en stilte

Vandaag besloot ik een kijkje te nemen in Oud Zevenaar, dat charmante dorpje in de Achterhoek. En wat meteen opviel was de rust en de stilte die hier heersten. Ons drukke leven lijkt ver weg, want op mijn wandelpad kwam ik slechts sporadisch iemand tegen. Het voelde alsof ik de enige bewonderaar was in deze vredige omgeving.

Een wandeling vol wind en tegenwind
De wind waaide zo hard dat ik bijna van de dijk werd geblazen! Echt waar: er stond een flinke bries en die had zichtbaar plezier in mijn wandeling. Tijdens zo’n lange wandeling van 14 kilometer krijg je natuurlijk weleens een volle blaas, en een aftap-actie is dan de enige optie, dus zocht en vond ik een plekje dat ‘goed beschut’ genoemd kon worden. Ik had al eens gehoord dat je nooit tegen de wind in moet plassen, maar dat advies kwam natuurlijk vooral van mensen met de nodige ervaring. Bovendien was het hier stevig omringd door bos en struiken, dus wat kon er misgaan, want van de wind had ik door die beschutting niet al te veel te duchten.

Eindelijk kon ik ontladen en alles loslaten, een gevoel van opluchting overspoelde mij en de gelukstofjes tierden weelderig door mijn lichaam, totdat… plotseling een enorme windvlaag mijn grote stroom terugblies en mijn broek kleddernat maakte! Op slag was ik weer helemaal uit mijn hum. Hóe dom kan een mens zijn!
Gelukkig was ik nog niet zover van mijn auto verwijderd en kon ik snel mijn regenbroek, die altijd voor noodgevallen in de auto ligt — en dit was zo’n noodgeval — aantrekken, zodat ik droog en comfortabel verder kon. Het werd dus een dag vol rust, wind en onverwachte plonsmomenten in Oud Zevenaar. En ik kan je vertellen: dat maakt een wandeling pas echt onvergetelijk!

Prachtig landschap, maar niet echt mijn favoriet
Het bleek dat mijn wandeltocht gebaseerd was op het Klompenpad, en eerlijk gezegd ben ik niet zo’n grote fan van dat soort routes. Hekjes over klimmen, smalle oneffen paden bewandelen, dwars door hobbelige weilanden lopen—ik ben er eigenlijk niet zo van gecharmeerd en mijn neuro-problematische voet al helemaal niet. Maar, eerlijk is eerlijk: de omgeving was werkelijk prachtig. Voor iedereen die van de klompenpaden houdt, kan ik deze plek zeker aanraden. Het is echt een aanrader voor wie het avontuur en de natuur op een iets rustigere manier wil ervaren!

De wateroversteek: een uitdaging en mijn slimme tactiek
Op een gegeven moment moest ik met een grote doe-het-zelf-pond het water oversteken. Omdat deze aan de overkant lag was het nogal een uitdaging om dat gevaarte in mijn eentje naar mijn kant te krijgen. Ik kreeg al snel het gevoel dat ik door het trekken aan het touw flinke blaren in mijn handen ontwikkelde, en besloot daarom een stukje terug te wandelen om via een brug dat gedeelte van de route te omzeilen. Ik liet de pond voor wat het was en kon zo zonder al te veel moeite mijn avontuur voortzetten!

Een verrassend bezoek aan het oude gemaal en een moment van rust
Uiteindelijk kwam ik bij een oud gemaal, en tot mijn verrassing bleek dat het voor publiek was opengesteld. Ik liep naar binnen en liet me meevoeren door de grote machines en het indrukwekkende, historische interieur. Op een tafeltje stonden koffie, thee en allerlei lekkernijen. Ik besloot mezelf te verwennen met een kopje koffie en een heerlijke cake. Afrekenen kon heel eenvoudig met een QR-code, want er was verder niemand aanwezig—alleen rust en stilte. Ik heb er echt van genoten, terwijl ik in dit prachtige, rustieke gemaal even helemaal tot mezelf kwam. Wat een fijne plek om even te pauzeren!

Er lag een gastenboek waarin ik mijn waardering en dankbaarheid heb uitgedrukt over de gastvrijheid en het vertrouwen dat men in het eerlijk afrekenen heeft. Het is fijn om te weten dat zulke plekjes nog bestaan.

De hoogvliegers en mijn hoogtevrees: een mooi contrast
Ik vervolgde mijn route en al snel werd me duidelijk waarom ik in dit leven geen ooievaar ben geworden. Een tweetal jonge vogels zaten rustig op hun nest hoog in de lucht, vrolijk en onbezorgd, terwijl ze om zich heen keken — onwetend van mijn knikkende knieën en klamme handen. Bij de aanblik ervan werd ik al duizelig vanwege mijn hoogtevrees. Toch was het mooi om te zien hoe vrij deze jonge vogels zich voelden, zelfs terwijl ik langzaam, met het hart in de keel, verder liep.

De wateroversteek: een nieuw avontuur en mijn hervonden vertrouwen
Een tweede pond diende zich aan. Hier was geen brug in de buurt en er was geen weg terug, dus was dit de enige manier om droog aan de overkant te komen. Gelukkig lag de pond dit keer aan mijn kant, en na een korte pauze besloot ik toch maar het touw te pakken en me naar de overkant te trekken. Ik was verbaasd over het gemak waarmee het deze keer ging. Met een beetje kracht en wat doorzettingsvermogen gleed ik soepel over het water, terwijl een tevreden glimlach op mijn gezicht verscheen.

Het was een klein, maar krachtig bewijs dat soms de juiste mindset en vasthoudendheid alles kunnen veranderen. Ik voelde me weer een beetje avontuurlijker en blij dat ik deze uitdaging had aangepakt. De tocht kon verdergaan, ook al had ik plotseling dat euforische gevoel dat ik de oversteek heen en terug nog eens wilde maken. Het verlangen om opnieuw dat avontuur te beleven was groot, maar ik wist dat ik mijn grenzen moest kennen en respecteren.

Dus, met een tevreden zucht, zette ik mijn weg voort.

Het laatste stuk: rust, besluitvaardigheid en het volbrengen van de tocht
Mijn voet gaf steeds meer aan dat het genoeg was geweest. De route over de graspollen op de dijk werd steeds zwaarder, en elke stap voelde als een overwinning. Een stukje verharde weg was dan ook meer dan welkom; het gaf mijn voet even rust en bood een moment van ademruimte.

Toen ik volgens de route weer over een hobbelig pad moest, besloot ik van de route af te wijken en de asfaltweg langs de dijk te volgen om zo het eindpunt te bereiken. Het was een weloverwogen keuze om mijn voet zo goed mogelijk te sparen. Toch kon ik het niet laten om de laatste honderd meter nog een rondje rond de kerk te sjokken, gewoon om die 14 kilometer vol te maken.

Het was een klein afscheid, een symbolisch moment dat de wandeling compleet maakte. En terwijl ik richting de auto liep, voelde ik een voldaan gevoel dat precies goed was voor deze dag vol rust, wind en onverwachte avonturen.