Hoenderloo: Een natuuravontuur dat je niet wilt missen!

Dit keer bond ik de stevige wandelschoenen onder mijn voeten en toog ik naar het betoverende dorpje Hoenderloo. Zoals je misschien al raadt, is dit geen gewone wandeling, maar de poort naar het majestueuze Nationaal Park de Hoge Veluwe.

Na het betalen van bijna 20 euro (wel veel geld, maar een investering in natuur en avontuur, zal ik maar zeggen dan!), stapte ik één van de vele unieke stukjes natuur binnen die de Veluwe rijk is – een plek waar zelfs de bomen lijken te fluisteren en de vogeltjes hun beste zangtalenten tentoonstellen.

Fotomoment met een schattig reetje
De bospaden zijn zo goed toegankelijk dat zelfs een driepotige hond er met een zekere flair overheen zou kunnen waggelen. Al snel maakte ik kennis met een schattig reetje. We hadden van die typische filmachtige momenten waarin de tijd leek stil te staan, terwijl we elkaar in de ogen keken.

Het reetje, dat blijkbaar het poseren in zijn genen had, liet zich fotograferen als een pro. Mijn camera was bijna klaar om op de sluiterknop te drukken, maar voordat ik de kans had om de perfecte selfiefoto te maken en een Instagram-filter te kiezen, besloot de kleine schattige diva er vandoor te sprinten. Jammer, ik had me zo graag als ‘natuurspeurder in training’ willen labelen!

Romantiek aan de waterkant
Halverwege mijn wandeling kwam ik aan bij een grote vijver, badend in het zonlicht. Het was een perfect moment voor een romantisch uitje. Rondom de vijver zaten stelletjes gezellig op het gras, smullend van hun picknick en genietend van de natuur, het water en elkaars gezelschap.

Terwijl ik de rustgevende geluiden van de natuur in me opnam, viel mijn oog op een stel op mijn pad dat druk bezig was met…. jawel, uitgebreid tongzoenen! Ik kon het niet laten en zei bij het passeren: “Eet smakelijk!”

Tot mijn verbazing antwoorden ze volmondig met hun kleffe lippen en zwoele ogen “Dank-u-wel” – blijkbaar dachten ze dat ik het over hun belegde broodjes had. Ik lachte inwendig en wandelde verder, bedenkend dat dit misschien wel de meest komische miscommunicatie was die ik ooit had meegemaakt..

Jachttoren
Vervolgens begaf ik me in de richting van de jachttoren, die aan de rand van het water stond. Hier kun je op bepaalde tijden genieten van een rondleiding. Maar helaas, tijd is een vergeten vriend in mijn agenda die meer lijkt op een specht die snel voorbijvliegt – mijn schema had echt geen ruimte meer voor een stop bij de toren (die nu zeker op mijn lijst staat voor de volgende keer).

Tot slot
Na een heerlijke wandeling door het bos, vol met momenten die ik had vastgelegd in mijn geheugen (want een camera kan nooit de volledige magie vastleggen), kwam ik weer terug bij de ingang…  wat nu ineens de uitgang bleek te zijn… Hoenderloo, je hebt mijn hart gestolen en me verwend met jouw prachtige natuur en onmiskenbare charme. Tot de volgende keer!